در جوانی غصه خوردم هیچ کس یادم نکرد

در قفس ماندم ولی صیاد آزادم نکرد

آتش عشقت چنان از زندگی سیرم بکرد

آرزوی مرگ کردم مرگ هم یادم نکرد

آرزو دارم شبي عاشق شوي

آرزو دارم بفهمي درد را

تلخي برخوردهاي سرد را

مي رسد روزي كه بي من سر كني

مي رسد روزي كه مرگ عشق را باور كني ...

این داستان دل ساده خودمه دوستان ، بخونید عبرت بگیرید ، هیچ جاش دروغ نیست قسم به خدای دل ساده

دوستش داشتم ، عاشقش بودم ، واسسش میمردم ، واسم میمرد ، دختر همسایمون بود ، از بچه گی هاش منو میخواست اما به من نگفته بود ، 17 سالم بود فهمیدم یه نامردی واسش نقشه کشیده ، یه نفر که اصلا در حدش نبود و لیاقتشو نداشت ، خودش هم دوستش نداشت ، رابطشونو بهم زدم ، گوشی نداشت ، زنگ زدم خونشون ، تنها بود ، بهش گفتم منو میخوای ؟ گریه کرد ، قطع کرد  ، زنگ نزدم ، زنگ زد ، گفت آره ، گفتم پات هستم تا آخرش ، گفت منم همینطور ، اون گوشی نداشت ، وقتی تنها میشد زنگ میزد به گوشیم ، خیلی دلم واسش تنگ میشد چون بعضی وقتا میشد که دو هفته صداشو نمیشنیدم ، وقتی زنگ میزد گریه میکرد ، یه بار 1 ماه شد که زنگ نزده بود ، حدث زدم چیزی شده ، بالاخره زنگ زد ، گفت تو با فلانی دوستی ، گفتم نه ، گفت آره ، واسش توضیح دادم ، قانع شد ، قرار شد هر وقت در رابطه با من شایعه ای شنید قبل از  همه زنگ بزنه از خودم بپرسه ، قبول کرد ، دو سالی به خوبی و خوشی گذشت ، میگفت اگه بهت نرسم خودمو میکشم ، باور کردم ، یه بار شد 5 ماه بهم زنگ نزد ، نمیتونستم بهاهاش ارتباط بگیرم ، که حد اقل بدونم چی شده که با هام به هم زده ، با واسطه بهش گفتم بهم زنگ بزنه ، بهم فحش داد ، دوباره پیغام دادم فحش داد ، 10 بار پیغام دادم ، یه بار گفت : برو با فلانی رابطه داشته باش ، اما من هیچکس غیر از اونو دوست نداشتم ، اونی که قرار بود هر چی شنید اول از خودم بپرسه ، شد این ، اونی که به قول خودش واسم میمرد ، ولم کرد ولی من هنوز میخوامش از جونم بیشتر ، منتظر روز موعودم